ogrom wiedzy za darmo, ale dorzuć się na kawę



piątek, 27 lipca 2012

IM Frankfurt 2012 - krótka relacja


"Świeciło słońce, potem padał deszcz.
Jak w słońcu szliśmy wręcz pod deszczem. (...)"

Jakoś tak mi dźwięczą słowa Stachury w głowie, gdy sobie pomyślę o starcie w Mistrzostwach Europy we Frankfurcie podczas zawodów WTC na długim dystansie zwanych Ironman'em.
Ale po kolei.


IM we Frankfurcie oprócz wydarzenia samego w sobie, bo to ranga imprezy mistrzowska, był także kolejną kulminacją polskich przygotowań triathlonowych. Nie dość, że grupa IM 2010 licznie wystartowała na tych zawodach, to i „pociągnęła” za sobą dość dużą grupę Polaków (patrz poprzedni news).

Ponieważ IM to impreza i trudna, i wielodniowa, to do Frankfurtu należało przyjechać odpowiednio wcześniej. Gdyby znalazł się wróżbita, który przepowiadałby warunki pogodowe na zawodach w odniesieniu do pogody w trakcie podróży, to, przynajmniej w moim przypadku, jego trafność byłaby stuprocentowa!

Porzucę rozważania o wieszczeniu i pogodzie w podróży, by przejść do bliższych zawodnikom i sympatykom opisów.

Na początek kilka chłodnych słów, czyli... expo było... niedostatecznie dobre do rangi imprezy (ciągle uważam, że to w Klagenfurcie bije pozostałe na głowę). Co prawda było znacznie lepsze niż w ubiegłym roku, ale rozczarowujące. Ale to tylko otoczka zawodów, bo jak się miało okazać, to jest to impreza na najwyższym światowym poziomie.

Podczas rejestracji i wszelkich działań administracyjnych, które wykonuje zawodnik w biurze zawodów najczęściej pojawiającym się pytaniem było to o dopuszczeniu pływania w piankach.


Ledwie kilku dziesiątych brakowało, by podobnie jak tydzień wcześniej w Klagenfurcie były zabronione. Gdy wiadomość o dopuszczeniu pianek do pływania została podana na odprawie technicznej – przez Frankfurt przebiegło drżenie oddechu ulgi.

Pasta party podczas imprez IM wprowadza mnie zawsze w uczucia ambiwalentne. Z jednej strony za niecałe dwa dni zawody, z drugiej strony przepyszne, w nieograniczonych ilościach jedzenie. Jest to kolejny przyczynek do umartwiania się, szukania umiaru i trzymania pragnień na wodzy. Trudno, powetuję to sobie podczas śniadania postartowego.

W sobotę, podczas wstawiania roweru do strefy zmian pierwszy raz mi się przytrafiło, by sędziowie dokładnie oglądnęli od środka cały kask. Nie była to tylko pobieżna lustracja nalepek potwierdzających certyfikaty bezpieczeństwa, ale wnikliwe poszukiwanie uszkodzeń, które mogłyby spowodować niedopuszczenie do zawodów. Co wtedy? Szybko trzeba kupić nowy kask! Innego wyjścia nie ma. Stąd też nie warto wchodzić do strefy na ostatnią chwilę. Jeśli coś pójdzie nie tak jak powinno, nie ma się czasu na korektę.

Przy okazji – miejsce startu jest oddalone od Frankfurtu o ok. 12 km i trzeba to też wkalkulować w czas dojazdu. Nabiera to znaczenia w dzień startu, gdy najkrótsza droga jest wyłączona z ruchu, a objazd nie jest taki oczywisty. Parkowanie samochodu odbywa się na terenie żwirowni ponad 1 km od miejsca startu i strefy zmian i choć obsługa perfekcyjnie pokazuje gdzie jechać i gdzie parkować, to potrafi to zająć kilkadziesiąt minut. Im jesteś później, tym gorzej.

Gorączkę przygotowań przedstartowych (chodzi mi o ostatnią godzinę) pominę. To już rutyna: sprawdzenie roweru i doposażenie go, maści przeciw obtarciom, ubikacja (jeśli jest taka potrzeba), ubranie pianki, rozgrzewka, znalezienie miejsca w wodzie między innymi i... oczekiwanie na wystrzał startera.

Płynie się dwie różne pętle z wyjściem z wody między nimi. Zakończenie pływania, tyo podbieg po piaszczystej skarpie i zdziwienie, że włączono prysznice do opłukania pianek. Zaraz, zaraz, jakie prysznice?! Zaczyna padać!

Na początku deszcz nie przeszkadza, ale po godzinie już tak. Jest zimno, wieje wiatr i to dość porywisty, deszcz zimny to wzmaga się, to słabnie. Nawet przeżywam krótkotrwały epizod z gradem. Po drodze widzę bardzo dużą ilość zmieniających szytki zawodników. Przy jakości niemieckich dróg bardzo mnie to dziwi. Jednak zdziwienie nie rozgrzewa i forsując kolejną górkę, na dodatek pod wiatr z zacinającym deszczem, opanowując drżenie rąk na kierownicy (zimno!) zastanawiam się czy nie zakończyć wyścigu we Frankfurcie po ok. 100 km. Na szczęście wychodzi słońce! Nie przestaje wiać, ale robi się cieplej. Można jechać dalej!

To co było zbawieniem podczas jazdy na rowerze okazało się przekleństwem podczas biegu!

Po oddaniu roweru „przed kreską” (oddając rower w ręce wolontariuszy każdy zawodnik może we Frankfurcie poczuć się jak zawodnik elity), przebraniu butów i wykonaniu w pośpiechu wszelkich działań przygotowujących do biegu rozpoczyna się maraton.
4 okrążenia nad rzeką.
Kilometry mijają, słońce wysusza, „kąciki polskie” wypełnione naszymi rodzinami zagrzewają do walki i się biegnie.

I się biegnie.

I się biegnie.

Trasa świetnie zaopatrzona w punkty odżywiania i odświeżania, średnio co 1,5 km, podobnie było na trasie rowerowej co ok. 30 km punkt – można przejechać na jednym bidonie, od punktu do punktu.
Na stacjach woda, izotonik, cola, sól (!), żele w kilku smakach, jakieś ciasta, owoce, etc., a w punkcie medycznym dodatkowo wazelina.

Po każdym okrążeniu na ręce przybywa kolejna kolorowa frotka, a gdy ma się już je cztery można biec na metę!


Z metą zawodnik ma dobrze. Wolontariusze odprowadzają do zamkniętej strefy lub wiozą na noszach (wyczerpanych), a tam oprócz pamiątkowego zdjęcia czekają beczki z lodem, gorący prysznic, masaż, picia i jedzenia w bród, także certyfikat i koszulka finishera. W poniedziałek Frankfurt będzie zielony od tych koszulek.

Tego samego dnia na śniadaniu postartowym, podczas dekoracji i ceremonii przyznawania miejsc startowych na Mistrzostwa Świata Marcin Konieczny jako jedyny Polak ma przyznany, bo wywalczony i odbiera go – slot na Hawaje.
Panuje radosna, lekka i przyjazna atmosfera. Gwar rozmów tętni w hali sportowej. Opowieściom nie ma końca i nie prędko się skończą.
Moją opowieść właśnie czytasz, ale opowieści innych jeszcze na wiosnę przyszłego roku będziesz mógł usłyszeć, a może nawet i później, bo Ironman zmienia patrzenie na świat.


wtorek, 17 lipca 2012

IM Frankfurt 2012 - miejsca Polaków


Zawody we Frankfurcie były drugim w historii, animowanym przez IM 2010, gromadnym, powszechnym startem triathlonowym Polaków (na następny zapraszamy w 2014 do Nicei lub Kalmar lub w inne miejsce - wiadomość podana zostanie na jesień).
Wielu debiutowało w imprezie z serii Ironman i to od razu w Mistrzostwach Europy będących eliminacjami do Mistrzostw Świata na Hawajach.


Po publikacji wyników pojawiły się w internecie różnego rodzaju zestawienia.
Ja proponuję spojrzeć na nie przez pryzmat startu Polaków i kategorie wiekowe.  
Przy okazji można pobawić się w wyłonienie, właśnie przez liczebny udział (quasi reprezentacja narodowa) i rangę imprezy krajowych Mistrzów Europy na dystansie długim wg WTC, czyli zawodów Ironman.


Kat. 18-24
Tomasz Mrowiec 11:09:20

Kat. 25-29
Karolina Grzyb 12:30:46



Kat. 25-29
Jakub Bielecki 10:03:02
Tomasz Kowalski 10:15:47
Piotr Grzegorek 10:37:23
Piotr Domaniecki 10:58:04
Wojciech Mróz 11:29:54
Piotr Maroń 12:05:10
Mateusz Waskowski 12:58:29
Witold Rzewnicki 13:53:19


Kat. 30-34
Mariusz Olejniczak 9:15:18
Grzegorz Popczyk 10:50:10
Tomasz Sala 11:39:16
Michał Zasepa 11:45:44
Jacek Machata 11:52:47
Adam Łaganowski 11:55:48
Marcin Dąbrowski 12:55:06
Tomasz Toll 13:06:50


Kat. 35-39
Maciej Zywek 10:11:01
Artur Wójcik 10:40:21
Piotr Gasiorowski 10:47:25
Mariusz Pyszynski 11:26:22
Mariusz Młotkowski 11:40:22
Bernard Sabok 11:41:47
Michał Nagłowski 11:55:28
Maciej Zakrzewski 12:23:13
Michał Mazurek 12:42:19
Adam Krzesak 12:47:48
Bartosz Jurga 13:24:22
Adrian Wójcik 13:42:49


Kat. 40-44
Marcin Konieczny 9:24:19
Marcin Konarski 10:47:49
Przemysław Przywarty 11:42:47
Radosław Mieszkowski 11:43:02
Grzegorz Rybkowski 11:49:38
Przemysław Wojtasik 12:58:30
Robert Rutkowski 13:02:02
Dariusz Wilk 13:07:16
Tomasz Poznanski 14:36:22

Konarski DQ (przywrócony na listę wyników)

Fazan DNF


Kat. 45-49
Luiza Kroupa 13:02:27
Anna Michalska 13:24:30

Kat. 45-49
Dariusz Sidor 10:37:59
Zbigniew Prokopowicz 12:33:56
Dariusz Bydłos 12:40:53
Mirosław Motyka 12:59:22
Sławomir Michalak 14:06:16  

Chorąziak DNF


Kat. 50-54
Renata Gawęda 13:08:56

Kat. 50-54
Ireneusz Szpot 11:06:21
Jan Litwin 12:49:42  

Podsiadły DNF (ukończył, nie zmieścił się w limicie czasu)

RAZEM: 52 osoby
IM 2010 (nazwisko wyróżnione pogrubieniem): 25 osób

***

Największy sukces, mimo uzyskania drugiego, "polskiego" w kolejności wyniku, odniósł Marcin Konieczny! 
Jego czas i miejsce pozwoliły mu zakwalifikować się do Mistrzostw Świata na Hawajach! 

Za parę miesięcy będziemy śledzić jego zmagania na drugiej półkuli.

wtorek, 10 lipca 2012

IM Frankfurt 2012

IRONMAN EUROPEAN CHAMPIONSHIP 2012 za nami!

Przyniósł wiele doskonałych wyników, wiele życiówek, sporą dawkę emocji oraz ten cały sportowy dramatyzm:
  • upadki,
  • defekty,
  • kontuzje,
  • ból, ból nóg, ból serca, ból ciała,
  • łzy rozpaczy, bezsiły, ale i radości,
  • zmaganie ze sobą i pogodą,
  • błagania, modlitwy, ciskane postanowienia,
  • tysiące myśli,
  • otępienie,
  • euforię,
  • ...
Przez najbliższy miesiąc będę dzielił się wrażeniami i przybliżał to wydarzenie. Przygotuj się na sporą dawkę informacji.

Będzie o przygotowaniach, o ciepłej wodzie i zastanawianiu się czy dopuszczą pianki, będzie o nerwowym sprawdzaniu pogody, która podczas zawodów doświadczyła niemiłosiernie uczestników,
będzie o rzekomo łatwej i szybkiej trasie rowerowej, będzie o oglądaniu ramion i liczeniu założonych frotek, będzie o...
wielkim harcie ducha i wykrzesaniu resztek siły, by z uśmiechem minąć linię mety;
będzie o znużeniu, odpoczynku, euforii i o tym, że dokonaliśmy rzeczy wielkiej, niewyobrażalnej i dla wielu nieosiągalnej!

Będzie o tym jak IM 2010 wywalczyło pierwszy w historii slot na Hawaje, dzięki wspaniałemu wyścigowi Marcina Koniecznego!

O tym będzie, a na zachętę krótka fotorelacja.


Ostatnie przygotowania, ostanie krzepiące słowa, wypatrywania ukochanych:

Oddanie rzeczy na "po wyścigu":

O 6:45 rusza elita, rusza pierwsza grupa, kwadrans po nich ponad 2000 uczestników:

Koniec pierwszego okrążenia:

Pierwsze potknięcia, upadki i walka ze sobą:

I do wody na następne kółko:

Po pływaniu, jeszcze nie zaczęła się jazda, a już pojawiły się pierwsze defekty. Będzie ich co nie miara na trasie:

Po 100 km wreszcie wyszło słońce, zaczęło robić się ciepło i można było porzucić myśli o wycofaniu się z wyścigu:

Tym bardziej, że kibice nie pozostawili nam wątpliwości co do swojego zdania:

Jeden z tzw. "kącików polskich"...:

...na którym, ciężką, wielogodzinną pracę wykonali zagrzewając nas do walki. Bez nich nie udało nam by się nam - dziękujemy:

Do tego dochodziły motywujące napisy na trasie:

Zwątpienie i brak sił, do czego przyczyniało się palące słońce, niestety było obecne i nie dodawało animuszu:

Aż w końcu..., aż w końcu..., aż w końcu:

...można było odpocząć i na ceremonii zakończenia zrobić sobie zdjęcie z Marcinem Koniecznym, ósmym zawodnikiem Mistrzostw Europy (kat.), wspaniałym zawodnikiem, który wywalczył i odebrał slot na Hawaje:

***
Miejsca, czasy, wyniki i obszerniejszy opis w następnej części.


podobało się, skorzystałeś? postaw kawę autorowi